Mudanya'ya sık sık giden bir çift olarak , gitmeden bir de Gölyazı'ya uğrasak diyerek rotamızı çevrdiğimiz bir günden...
Benim biraz gıcık yönlerim vardır, çoğu fotoğraf sevdalısından farklı olarak, fotoğraf gezilerinden hiç haz etmem, aslında sevmediğim hep toplu halde hareket etmek olmuştur. Kafama göre takılmalıyım aksi sinrimi bozabiliyor :)
Bu nedenledir ki hep duyup da hiç gitmediğim bir yerdi Gölyazı. Fakat şunu söylemeliyim eğer fotoğraf çekmeyi seviyorsanız kesinlikle gitmelisiniz, her ne şekilde olursa olsun.
Henüz erken saatler...Yazın sular azalında ve çekilince ağaçlar yolun kenarında kalıyormuş.
Bizim oraya gitme amacımı merak ve fotoğraf çekmekti, o yüzden nerede ne yenir'e giremeyeceğim. Bilen bilir, fotoğraf çekerken su içmeyi bile unuturum :)
Gördüğünüz gibi kaldırımlar su altında
Biz gölyazı'ya vardığımızda gün batmasına henüz vardı, meşhur ağlayan çınarda soluklandıktan sonra köyü gezmeye başladık. Bir kitaptan fırlamış gibiydi her sokak, hatırası, öyküsü bol bir kitap...
rehberimiz ve sokaklarda karşılaştığımız arkadaşlarından biri
Köpek sevdalısı olduğumuzu anlamadı mı bilmiyoruz ama bize hemen rehberlik etmeye başlayan bir dostumuz oldu ve biz Gölyazı'dan ayrılana kadar yanımızdan ayrılmadı. Ee tabi bizi baya da eğlendirdi.
Her sokak göle çıkar ve şen çocuk kahkaları karşılar...
Köpekler dışında insanı iyi hissettiren diğer şey de, leyleklerdi, o kadar hayatın içindeydiler ki yanımızda yürüyeni bile vardı. Artık her sene gele gele yerlisi olmuşlar köyün.
Tüm aydınlatma direkleri bu şekilde...
Direk savaşları
Ortalığı kolaçan eden bir leylek...
Dikkatimizi çeken ve çok hoşumuza giden bir diğer şeyde balıkçı kadınlar oldu, gün batımına yaklaşırken eşleriyle ufak teknelerine atlayıp açıldılar ve daha gün batarken dönüyorlardı balıklarıyla...
Ve evet beklememize değdi ve muhteşem bir gün batımı izledik, ama öğrendiğimiz kadarıyla gün doğumu da ayrı güzel oluyormuş, umarım onun için de ayrıca gidebiliriz.
gün batarken biz :)
